Jeroen Brouwers - Winterlicht (1984)
James Joyce
Verfomfaaid uit de straatbieb geplukt, en omdat het Brouwers was, dacht ik vooruit, ik probeer hem, zowaar alle bladzijden zaten er nog in, is dit een wonderlijk boekje, vol dromen van, met of over schrijver Jacob Voorlandt, ik weet nooit waar de een begint of de ander ophoudt, die nooit meer iets hoefde te schrijven, tegen het eind van zijn leven rondkarrend in een klooster vol volzinnen, lang en heerlijk ingewikkeld, een soort van stream of consciousness over het schrijversbestaan uit landschappelijk Exel bij Lochem, overziend wat er allemaal mis is bij de babbelende uitgevers, maak ik moeilijk onderscheid tussen de wereld van de ik-persoon en de wolkenfotograferende schrijver beneveld door jenever en sigaren met uitzicht op perenbomen in de herfst als er met veel lawaai vruchten uit donderen in mistige sferen
“tijdens onze rondgang door het gebouw stonden wij een ogenblik op de drempel van een ruimte waar het bejaarde schimmenvolk bezig was met verwrongen handen aquarelletjes in elkaar te flodderen, die van de jeugdige kunsttrut onder wier leiding dit gebeurde, mochten worden beplakt met dorre blaadjes uit de tuin, strookjes en lapjes textiel, plukjes uitgeplozen touw en vogelveertjes, hier was men lekker creatief en artistiek bezig” (p.199)
zich lavend aan de herinnering aan die ene fan Gina die zijn boek het raam uit smijt, hij die het meesterwerk wilde scheppen dat hem onsterfelijk zou maken staat er op de achterflap, iets wat ik heb gemist, maar het leuke is, door met cynisme doorspekte ziekelijk lange zinnen vond ik het een genot, alsof ik zelf 24/7 beneveld ben, en ik weet niet eens goed waarom, waren het de illusies na Onverhoorde Gebeden, het voorland van de vergetelheid dat hij vreest. Daarom dus.
Geraadpleegd:
